ماجراهای من و گلدون های خونه ما (۲)

گفته بودم که باز جوونه زده، ولی نگفته بودم که اون جوونه هم بعد از سه روز سوخت، سیاه شد و مرد. نگفته بودم که من هم دیگه بی خیال اون گلدون شده بودم. نگفته بودم که تصمیم گرفتم که دیگه بهش دل نبندم. نگفته بودم که دیگه فقط میخوام منتظر بمونم که یکی یکی برگها شو که سیاه میشن و میریزن و جمع کنم تا آخرین برگ. تا وقتی که بمیره. اینها رو نگفته بودم و نمی خواستم بگم. ولی همش تو مغزم بود. تا دیروز ... تا دیروز که باز هر دو تا شاخه جوونه زدن. آخه من چی کار کنم. نه میشه ازش دل کند، نه میشه بهش دل بست. چه جوری نبینم اون دو تا جوونه سبز کمرنگ رو که هزار تا آرزو دارن. چه جوری بهشون دل ببندم وقتی میدونم که فردا یا پس فردا باز دوباره هر دو شون میسوزن و سیاه میشن. کاش میدونستم که چی کار باید بکنم که بهشون کمک کنم. نورشون رو کم و زیاد کردم. فایده ای نداشت. آبشون و کم و زیاد کردم، بی فایده بود. بهشون ویتامین دادم اثری نداشت. این گیاه خونه ما هم هی با احساسات من بازی میکنه ...