به یاد یار و دیار آنچنان بگریم زار، که از جهان ره و رسم سفر براندازم

برای مرغ مینا، میله‌های قفس، همان میله‌های قفسی است که در آن زندانی شده.
یک زندانی در سلول انفرادی هم هر روز صبح که از خواب بیدار می شود، میله‌های زندانی که در آن حبس شده را می بیند.
یک آدم وارسته هم حبس همین دنیا و بدنش شده است و در آرزوی دیدار معبود و معشوقش می سوزد.
برای ما هم همین گیتهای امنیتی فرودگاه جرج بوش قسمت D و E (قسمت بین الملل) حکم میله‌های زندان را دارد. وقتی‌ که دیدمشان نمیدانید چقدر آرزو کردم که کفش‌هایم را در آورم، پالتویم را در آورم، انگشتر و ساعتم را در آورم، توی آن جعبه‌های پلاستیکی خاکستری بگذارم و از زیر گیت رد شوم. مهم نیست که بوق بزند یا نه، فوقش آن مامور چاق و گنده با آن دستگاهش تمام بدن مرا خواهد گشت و خواهد فهمید که من یادم رفته که گل سر فلزیم را در آورم. مهم این است که از آن میله‌ها عبور کنم، فقط همین ...