زمان از دست رفته

یکی از موقعییت های سختی که ممکنه واسه آدم پیش بیاد اینه که تو ایستگاه مترو ایستاده باشی. یهو یک نفر خودش رو بندازه پایین رو ریل و قبل از اینکه ترن  برسه پشیمون بشه, دستش رو به طرفت دراز کنه, بیای دستش رو بگیری ببینی دستش پر از زخم و تاوله, یاد بیماری ايبولا و هزار بیماری دیگه بیفتی, یا این فکر به ذهنت خطور کنه که نکنه دست منم بکشه و منم بندازه پایین؟! تو همین فکرها باشی و شش و بش اینکه کمک کنی یا نه, که ترن بیاد و از رو اون بنده خدا رد بشه. اون وقته که تا آخر عمر چشمهای ملتمسش رو نمیتونی فراموش کنی.