توی این هشت صدو یازده میلیون و نهصد و هشتاد و هفت هزار و دویست ثانیه ای که از خدا عمر گرفتم ، دانستم که نباید دل بست، نباید خواست، نباید دلخوش کرد. که در طرفه العینی از دست می رود، تمام می شود، می گذرد
دلم می خواهد روزی داستانی بنویسم که برای همیشه ماندگار شود. شاید یکی از روزهای بعد از چهل سالگی. با نقد داستانهایم به من کمک کنید تا بتوانم بهتر بنویسم. ( لطفا در مورد نوشته هایم نظر بگذارید. نوشته های بی ربط پاک می شود)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر