افسوس

اگه که می دونستم که قراره تو بیست و شش سالگی تقریبا هیچ دندون سالمی نداشته باشم و حسرت خوردن آب خنک بدون درد بمونه توی دلم. اگه می دونستم که هنوزنرسیده به میانسالی اینقدر نزدیک میشم به از دست دادن تمام دندونهام. اگه می دونستم که توی جوونی هم امکان داره که لثه ها قوتشون رو از دست بدن و نشست کنند. اگه می دونستم که قراره یه شب اون هم توی بیست و شش سالگی از ترس پیر شدن تو جوونی و از دست دادن همه دندونام خوابم نبره . از دیدن شیر تو بچگیم حالم بهم نمی خورد و هر روز شیر می خوردم و هر رزو هم مسواک می زدم با نخ دندون

اگه می دونستم که توی جوونی مثل پیرزنها قراره پا درد و زانودرد و کمر درد داشته باشم، غلط می کردم که شیر رو بریزم تو دستشویی و به مامانم بگم که خوردم

اگه می دونستم که یه وری خوابیدن و تلویزیون دیدن چشمهامو ضعیف می کنه هرگز اینکارو نمی کردم

اگه می دونستم که اینقدر عمر آدم کوتاهه و اینقدر بدن آدم ضعیف، هرگز ... هرگز آرزوهام رو حتی کوچکترین و بی اهمیت ترینشون رو هم به فردا نمی سپردم

خدایا ... شکرت که مریضی لاعلاجی ندارم ... ولی احساس می کنم که باید کاری بکنم. تمام سعیم رو می کنم که از این به بعد درست زندگی کنم. حداقل از نظر ورزش و خورد و خوراک ... تو هم کمک کن تا زنده ام، سالم باشم و از درد و مرض دور ... خدایا دوست دارم ... به خاطر کاهلیم مرا ببخش و کمکم کن

اینها رو اینجا نوشتم که یادم نره و هی بهم یادآوری بشه