چرا فکر می کنیم اگه ملوانان انگلیسی رو با پسته و کت شلوار راهی کنیم دیگه ما رو تروریست نمی خوانند؟
چرا فکر می کنیم اگه مهمان نوازیمونو به رخشون بکشیم دست از سر ما و انرژی هسته ای بر می دارن؟
چرا فکر می کنیم اگه به کشورها پول بدیم و کمک کنیم حاضر میشن به نفع ما تو شورای امنیت رای بدن؟
چرا فکر می کنیم اگه به مردم فلسطین کمک کنیم اونها برای اعدام صدام عزاداری نمی کنند؟
چرا نمی آییم یک بار هم شده فقط به فکر خودمان باشیم و دست از حرکتهای نمایشی برداریم؟
چرا باورمان نمی شود که هیچ کشوری عاشق چشم و ابروی ایران نیست و فقط و فقط کاری را می کند که به نفع خودش باشد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر